Σημεία των καιρών... ΟΙ ΤΣΙΧΛΕΣ... ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥΦΕΚΙΑΣ!

Τέλειωνε πια ο Γενάρης όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές και στα γνωστά τσιχλοτόπια ούτε... φωνή ούτε ακρόαση! Τέτοια «νέκρα», εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι τα τελευταία 40 χρόνια που κυνηγάω...

Στα πιο επίκαιρα σημεία, από Αθήνα έως Λαμία, τσίχλες δεν υπήρχαν μέχρι τα τέλη του Γενάρη. Το έκανα πολλές φορές όλο αυτό το «δρομολόγιο», με τις «στάσεις» που προβλέπονται για όποιον θέλει να κυνηγήσει με αξιώσεις τα τσιχλοκότσυφα. Αρχιζα από τη Θήβα, τον Αλίαρτο και τον Αγιο Γεώργιο, και συνέχιζα: Λιβαδειά, Δαύλεια, Τιθορέα, Μόδι, αλλά και στα μέρη του Μαλιακού, τον λόγγο του Αγίου Σεραφείμ, τη Σκάρφεια, τον Μώλο, την Αγία Τριάδα και πάνω από την Εθνική, στην Καραβίδια και στη Μενδενίτσα...



Ολοι τους είναι τόποι ξακουστοί για τις τσίχλες τους, όμως τους μήνες που πέρασαν διέψευσαν κάθε προσδοκία και πουλιά δεν «ανέμισαν» ούτε στα ψηλώματα ούτε και στους ελαιώνες! Κυνηγώντας μπεκάτσες όλο το προηγούμενο διάστημα, σε μέρη που τα σκυλιά «όργωναν» τον τόπο, οι τσίχλες που αποδείχθηκε πως βρίσκονταν «πιασμένες» στο πυκνό ήταν από... ελάχιστες έως ανύπαρκτες.
Επρόκειτο για μια εικόνα τέλειας αντίθεσης σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, όπου στα ίδια μέρη οι τσίχλες ήταν σωστός «θησαυρός»! Προσωπικά είχα την ελπίδα ότι, μετά τις γιορτές, οι τσίχλες -λίγες ή πολλές- θα έκαναν την εμφάνισή τους στα κλασικά μέρη, ιδιαίτερα στους ελαιώνες... Ωστόσο, έχω κάνει περίπου καμιά «δεκαριά» εξόδους μέχρι το τέλος του Γενάρη, με... την κατάσταση να συνεχίζεται το ίδιο «απελπιστική». Και μιλάμε μόνο για «περπατητό», γιατί για καρτέρι ούτε λόγος να γίνεται!
Οριακές βολές...
Χιλιόμετρα πεζοπορίας παράλληλα με την Εθνική, από τον Μώλο μέχρι τον Ελαιώνα, να περνάς τα διόδια των Θερμοπυλών και να επιστρέφεις έχοντας περπατήσει σε ένα 4ωρο καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα, με τελική «κάρπωση»... 5-6 τσίχλες!

Για κοτσύφια ούτε λόγος να γίνεται... Αδειοι οι κισσοί και τα ρεματάκια, οι κιτρινομύτες ανύπαρκτοι και στους μικρούς κυπαρισσώνες και μέσα στα «λιοστάσια». Τα λιγοστά «ντόπια» τσιχλοκότσυφα που έχουν ακόμα τις πρωινές βοσκές και τις απογευματινές κούρνιες τους σε αυτήν τη μείζονα περιοχή, έχουν διαφοροποιήσει τόσο τη συμπεριφορά τους, που κάνουν ακόμα δυσκολότερη την τουφεκιά... Τα πουλιά είναι τόσο πολύ «πονηρεμένα» που σηκώνονται από μακριά, σε αποστάσεις σχεδόν οριακές για το βεληνεκές του όπλου.
Το «περπατητό» σε αυτά τα μέρη, με τα λιγοστά και καχύποπτα πουλιά, έχει γίνει υπόθεση... της μονής και ακαριαίας τουφεκιάς! Αν δεν είναι εύστοχη η πρώτη βολή, είναι άσκοπο να επιχειρηθεί η δεύτερη και πολύ περισσότερο η τρίτη... Για ένα τέτοιου είδους κυνήγι πρέπει να ξεχάσει κανείς το Νο 10 φυσίγγι, καθώς η κινητική του ενέργεια κρίνεται ανεπαρκής για τουφεκιές πέρα των τριάντα μέτρων. Το Νο 9, με τα 670 σκάγια στα 32 γραμμάρια έχει τον πρώτο λόγο, αλλά και αυτό μπορεί να παρουσιάσει προβλήματα διασποράς και διάτρησης τις μέρες με υγρασία ή «βαρύ» καιρό. Τα 8άρια φυσίγγια είναι μια καλή λύση σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, κάτω από προϋποθέσεις βέβαια...
Οι συγκεντρώσεις...
Οσον αφορά τις καραμπίνες, το μισό τσοκ είναι αυτό που θα κάνει την καλύτερη «δουλειά», γι' αυτό ξεχάστε τα 4 άστρα (ή και ακόμη χειρότερα τα 5). Τα λιγότερα σκάγια που περιέχει το Νο 8 (500 περίπου στα 32 γραμμάρια, δηλαδή 25% λιγότερα του Νο 9) χρειάζονται στενότερο τσοκ για να μετριαστεί η διασπορά και να διατηρηθεί σε ικανοποιητικά επίπεδα η διάτρηση. Επειδή η αλλαγή των τσοκ είναι μπελαλίδικη δουλειά κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, θα συνιστούσα εξαρχής φυσίγγια Νο 8 που αποδίδουν μεγάλες συγκεντρώσεις (υπάρχουν τέτοιες μάρκες στην αγορά, αλλά μην περιμένετε «διαφήμισή» τους από τον γράφοντα).
Είναι περίεργο να μιλάμε σήμερα για... συγκεντρωμένες τουφεκιές στο «περπατητό» της τσίχλας, όμως έγινε κι αυτό... σαν ένα σημείο των καιρών!




Πηγή : ethnos.gr