Ο κυνηγός που έχει ειδικευτεί στο κυνήγι με σκύλο φέρμας, ίσως στην αρχή δυσκολευτεί να βρει την κατάλληλη προσκόπευση, για τις μεγαλύτερες αποστάσεις βολής.
Οταν για μια ολόκληρη... κυνηγετική ζωή «ειδικεύεσαι» εκ των πραγμάτων (και... των θηραμάτων) σε ένα είδος βολής, πόσο εύκολο είναι να αλλάξεις συνήθειες ή να προσαρμοστείς σε κάτι διαφορετικό;
Αραγε, ένας κυνηγός που για χρόνια «επανδρώνει» φυλάχτρες για τσίχλες ή φάσσες, πόσο εύκολο είναι να ανταποκριθεί σε ένα Ή αντιστρόφως, ένας κυνηγός που ρίχνει καλά στο ορτύκι, στην πέρδικα ή στη μπεκάτσα, πόσο καλός μπορεί να αποδειχθεί και σε ένα καρτέρι για παπιά ή για γερακότσιχλες;
Εξαρτάται, θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε ένα πρώτο επίπεδο... Αν, όμως, το ψάξει κανείς λίγο περισσότερο, θα καταλήξει ότι, κατά μέσον όρο, ο... «φερματζής» έχει τα φόντα να προσαρμοστεί ευκολότερα σε μια αλλαγή του... κυνηγετικού και σκοπευτικού του προσανατολισμού!
Στο καρτέρι, ο κυνηγός ξέρει συνήθως στο περίπου από πού θα περάσουν τα πουλιά... Ετσι, στέκει με το σώμα προσανατολισμένο προς την κατάλληλη κατεύθυνση και, αν έχει εμπεδώσει τα βασικά, θα έχει το στόμιο της κάννης στραμμένο προς τη γενική κατεύθυνση όπου αναμένεται να φανούν τα θηράματα. Οταν κάποτε εμφανιστεί το θήραμα, η διαδικασία αναγνώρισης και επώμισης είναι γρήγορη, διότι ο κυνηγός είναι προετοιμασμένος.
Στη φέρμα όμως, το σκηνικό είναι διαφορετικό... Πίσω από τον σκύλο που φερμάρει, με την αδρεναλίνη να ρέει και την ένταση στο κατακόρυφο, ο κυνηγός δεν έχει τις ίδιες σιγουριές! Πρώτα πρώτα, δεν μπορεί πάντα να γνωρίζει αν το θήραμα που θα πεταχτεί μπροστά από τον σκύλο του είναι το επιτρεπόμενο ή το επιθυμητό... Επειτα, στις χαμηλές τουφεκιές, μπαίνει αυτομάτως και ένα θέμα ασφαλείας, σε σχέση με τον σκύλο ή άλλους κυνηγούς που μπορεί να υπάρχουν στον κυνηγότοπο.
Ετσι, πρώτο στάδιο γι΄ αυτόν είναι η ασφαλής αναγνώριση του θηράματος. Μετά έρχεται η ανάγνωση της πορείας του, που και αυτή δεν είναι προκαθορισμένη, ειδικά σε θηράματα όπως η μπεκάτσα ή σε ένα κοπάδι πέρδικες που τα πουλιά μπορεί να «διασπασθούν»!
Εν ολίγοις, ο «φερματζής» έχει εκ των πραγμάτων... πιο ακονισμένα αντανακλαστικά από τον «καρτεριτζή», και αυτό θα μετρήσει πολύ όταν αλλάξουν οι ρόλοι και βρεθεί ο ένας στη θέση του άλλου...
Οι δυσκολίες...
Στο καρτέρι, ο κυνηγός που έχει ειδικευτεί στο κυνήγι με σκύλο φέρμας, ίσως στην αρχή δυσκολευτεί να βρει την κατάλληλη προσκόπευση, για τις μεγαλύτερες αποστάσεις βολής που έχει αυτό το κυνήγι. Με λίγες επαναλήψεις όμως, θα βρει κατά πάσα πιθανότητα τον τρόπο να ανταποκριθεί επαρκώς. Ισως το μεγαλύτερο πρόβλημα του «φερματζή» είναι να αποδειχτεί η στασιμότητα του καρτεριού και... η νευρικότητα που επέρχεται λόγω αυτής της στασιμότητας!
Ενας «καρτεριτζής» πίσω από έναν σκύλο φέρμας όμως, έχει να αντιμετωπίσει... την απότομη τουφεκιά ύστερα από άτσαλη στάση, την απρογραμμάτιστη πτήση του θηράματος και, πάνω από όλα, τη γρήγορη αναγνώριση του στόχου του.
Πολλοί από τους «καρτεριτζήδες» αφοσιώνονται τόσο πολύ στο να παρατηρούν τον σκύλο και τα «σινιάλα» της φέρμας του, που το αρχικό θορυβώδες φτερούγισμα της πέρδικας ή της μπεκάτσας πάντα... τους ξαφνιάζει!
Το άλλο πρόβλημα του «καρτεριτζή» -και αυτό είναι γνωστό από τη σκοποβολή- είναι η συνήθεια της εστίασης... Οταν μια ζωή έχεις μάθει να περιμένεις να φανεί η τσίχλα ή η φάσσα από μακριά και να σε πλησιάζει, τα μάτια συνηθίζουν σε αυτήν την παρατήρηση του ορίζοντα. Ετσι, μαθαίνει πιο δύσκολα ο κυνηγός να εστιάζει την προσοχή του στα 10, αντί στα 100 μέτρα!
Ολα μαθαίνονται βέβαια, αρκεί να υπάρχει υπομονή και θέληση. Ομως, η εξειδίκευση του καθενός στο είδος κυνηγίου που καταπιάνεται, αφήνει ριζωμένες συνθήκες που δύσκολα αλλάζουν...
Πηγή : ethnos.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου