Με την Οντρέ Τοτού να παρουσιάζει αξιοπρεπώς (χωρίς πολλές χαριτωμενιές δηλαδή) την τελετή, τα πράγματα κύλησαν γοργά και στρωτά.
Η πρώτη έκπληξη ήρθε όταν η Λετίσια Καστά παρέδωσε το βραβείο αντρικής ερμηνείας στον Μπρους Ντερν για το “Nebraska” (το οποίο παρέλαβε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Αλεξάντερ Πέιν). Αν και για μένα ήταν εξαιρετικός, ήταν σχεδόν σίγουρο πως το βραβείο θα πήγαινε στον Μάικλ Ντάγκλας για το “Behind the Candelabra”, το οποίο και δεν κέρδισε κανένα άλλο βραβείο (όχι πως αναμενόταν κάτι τέτοιο).
Το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην Μπερενίς Μπεζό (το οποίο παρέδωσε ο Ορλάντο Μπλουμ) απέκλεισε την πιθανότητα του Χρυσού Φοίνικα για το “Le Passe”
Στη συνέχεια, η Έζια Αρτζέντο με μια ανεξήγητα βαθιά - και υποτίθεται σέξι - φωνή παρουσίασε το Βραβείο Σεναρίου στον Ζια Ζανγκέ για την ταινία του “A Touch of Sin”, η οποία ναι μεν είχε αρέσει, αλλά δεν ακουγόταν για το βραβείο σεναρίου. Και η πάντα εκκεντρική θεότητα, η Ισπανή Ρόσι ντε Πάλμα, πρώην μούσα του Αλμοδόβαρ, έδωσε το Βραβείο της Επιτροπής στον Χιροκάζου Κόρε-έντα για το “Like Father, Like Son”, το οποίο επίσης είχε χλιαρές προβλέψεις για βραβεία.
Μακράν η πιο απρόβλεπτη κίνηση ήταν το Βραβείο Σκηνοθεσίας από τον Φόρεστ Γουίτακερ στον Αμάτ Εσκαλάντε για το σούπερ βίαιο “Heli”. Ευτυχώς όμως μετά ήρθε η δικαίωση, με την Κιμ Νόβακ (πρωταγωνίστρια στο θρυλικο “Vertigo” του Χίτσκοκ, το οποίο προβλήθηκε στα Cannes Classics) να παραδίδει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στους αδελφούς Κοέν για το “Inside Llewyn Davis”. Οι ίδιοι δεν ήταν εκεί και το βραβείο παρέλαβε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Όσκαρ Άιζακ.
Αν η Ρόσι ντε Πάλμα είναι θεότητα, η Ούμα Θέρμαν φάνταζε με κανονική θεά όπως παρέδιδε - δικαίως - το Χρυσό Φοίνικα στον Αμπντελατίφ Κεσίς, αλλά και - για πρώτη φορά - μαζί και στα κορίτσια του, την Αντέλ Εξαρχόπουλος και τη Λεά Σεϊντού, οι οποίες δε σταμάτησαν να κλαίνε από τη συγκίνηση.
Αλλά πού ήταν ο Τζιμ Τζάρμους με το “Only Lovers Left Alive” και ο Πάολο Σορεντίνο με το “Grande Bellezza”; Προφανώς όχι “Inside” στο μυαλό ή/και την καρδιά της Κριτικής Επιτροπής.
Παρηγοριά για τις παραλείψεις, οι υπέροχες παρουσίες στο κόκκινο χαλί και τη σκηνή, από την κοκκινοσκουφίτσα Οντρέ Τοτού, την πλουμιστή Λετισιά Καστά και την ακαταμάχητη Ούμα Θέρμαν, έως τη Νικόλ Κίντμαν (με το φόρεμα φόρο-τιμή στις Κάννες) και τις χαριτωμένες νικήτριες Εξαρχόπουλος-Σεϊντού
Τα βραβεία:
Χρυσός Φοίνικας
“La vie d’ Adele” του Αμπντελατίφ Κεσίς
Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής
“Inside Llewyn Davis” των Ίθαν και Τζόελ Κοέν
Βραβείο σκηνοθεσίας
Αμάτ Εσκαλάντε για το “Heli”
Βραβείο της Επιτροπής
Like Father, Like Son του Χιροκάζου Κόρε-έντα
Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας
Μπρους Ντερν για το “Nebraska” του Αλεξάντερ Πέιν
Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας
Μπερενίς Μπεζό για το “Le Passe” του Ασγκάρ Φαρχαντί
Βραβείο Σεναρίου
A Touch of Sin του Ζιά Ζανγκέ
Χρυσή Κάμερα
Ilo Ilo του Άντονι Τσεν
Χρυσός Φοίνικας Μικρού Μήκους Ταινίας
Safe του Μουν Μπιουν-γκον
Η Αντέλ Εξαρχόπουλος στον Δανίκα: «4 μήνες κάναμε πρόβες το “69”»
Αφού πρώτα καρφώθηκα πάνω της, εξ αποστάσεως - στην οθόνη εννοείται. Αφού πρώτα έμεινα με το στόμα ανοικτό να την απολαμβάνω σε λεσβιακές στάσεις που ούτε σε κανονικά πορνό δεν βρίσκεις. Και αφού πρώτα είπα μέσα μου «τυχερή η Λεά», εννοώντας φυσικά την επίσης αισθησιακή Λεά Σεϊντού με την οποία η Αντέλ πέφτει και τα κάνει όλα, μα όλα, στο κρεβάτι. Αφού μου συνέβησαν όλα αυτά και πριν να την ακούσω διά ζώσης, έμαθα γι’ αυτήν. Είναι μόλις 19 ετών και εμφανίζεται σε γαλλικές ταινίες από μικρή. Από μωρό είχε πάθος με το σινεμά και επίσης από μωρό έβλεπε κρυφά στο σπίτι της τολμηρά και επικίνδυνα DVD.
Είπε, λοιπόν, φορώντας μαύρο κοντό κολλητό φόρεμα, να επιτρέπει στους κατάλευκους διαβήτες της να ικανοποιούν και να εξάπτουν το οφθαλμόλουτρο των αντρών. Αντε και των λεσβιών. Και φυσικά τον φθόνο των γυναικών.
«Για όλες αυτές τις τολμηρές σκηνές εμπιστεύτηκα τον Αμπντέλ (εννοεί τον σκηνοθέτη της). Ακόμα εμπιστεύτηκα και καθοδηγήθηκα από τη Λεά (εννοεί τη μεγαλύτερή της και συμπρωταγωνίστριά της Λεά Σεϊντού που στη σχέση τους υποδύεται τον «άντρα»).
- Καλά και οι σεξουαλικές σκηνές ήταν γραμμένες στο σενάριο; Οχι ακριβώς. Ατελείωτες οι πρόβες. Και τα γυρίσματα διαρκέσανε σχεδόν τέσσερις μήνες. Πάντως όλες οι ερωτικές σκηνές έγιναν έπειτα από αυτοσχεδιασμό (εννοεί το 69 και τα αλλεπάλληλα φιλιά των χειλιών του στόματος με τα κάτω χείλη).
- Οχι με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη; Βοηθήσαμε εμείς οι δύο. Η μία οδηγούσε την άλλη. Γελούσαμε και το χαρήκαμε. Αλλωστε δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία. Αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Μακριά από τα βλέμματα συντηρητικών θεατών.
- Οπως, ας πούμε, συμβαίνει την πρώτη νύχτα ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα. Ακριβώς. Το πάθος είναι το ίδιο.
- Και η ελληνική σου καταγωγή; Δεν είμαι ακριβώς Ελληνίδα. Γεννήθηκα στη Γαλλία από Γάλλους γονείς. Και μέχρι στιγμής δεν έχω επισκεφτεί την Ελλάδα. Ο παππούς μου είναι Ελληνας. Τα μοναδικά ελληνικά που ξέρω είναι «τυρί φέτα».
Ξέχασα να τη ρωτήσω, συσκευασμένη ή βαρελίσια;
ΥΓ.: Να μην ξεχάσω. Guys, το κορίτσι δεν είναι λεσβία. Το υποδύεται, δεν το κάνει. Ετσι αφήνει να εννοηθεί. Πάντως είτε απ’ εδώ είτε απ’ εκεί, μπουκιά και συχώριο η Αντέλ με τη μακρινή ελληνική καταγωγή!
Γαλλίδες λεσβίες κατατροπώνουν τους γκέι Αμερικανούς
Η δεκαετία του ’70 των Easy Riders. Του ’80 των κομμουνιστών. Του ’90 των serial killers. Και τώρα η εποχή των γκέι και των λεσβιών!Ενα το μεγάλο θέμα του φετινού 66ου Festival De Cannes: πλήρης, ολοκληρωτική σεξουαλική απελευθέρωση!
Διά στόματος Μάικλ Ντάγκλας, που στη σαρκαστική ιστορία «Behind the Candelabra» του Στίβεν Σόντερμπεργκ υποδύεται τον λυσσασμένο γκέι Ουόλτερ Λιμπεράτσε. Παθιασμένος με την κορμάρα και τις γραμμώσεις
του Ματ Ντέιμον. Οπως ακριβώς τα είπε. Και έχει δίκιο: «Ο Θεός ευλόγησε κάθε σημείο του σώματος όλων
των ανθρώπων. Επομένως τίποτα δεν είναι αφύσικο και τίποτα δεν είναι αμαρτωλό» (στην πραγματικότητα
η αναφορά στον Θεό γίνεται επειδή ο μακαρίτης Lee -Λιμπεράτσε- υπήρξε και φανατικός καθολικός).
Το ίδιο και με την αισθησιακή Αντέλ Εξαρχόπουλος στο τρίωρο λεσβιακό πάθος «Η ζωή της Αντέλ». Γι’ αυτό το κορίτσι με τα σαρκώδη χείλη, το αχόρταγο στόμα, το αδηφάγο και ανικανοποίητο βλέμμα που κάθε μόριο της ψυχικής και σωματικής του ύπαρξης είναι στοχοπροσηλωμένο στο ερωτικό πάθος για μια γυναίκα.
Οπου σ’ αυτή τη σχέση η Αντέλ είναι το θηλυκό και η Λεά Σεϊντού το αρσενικό. Και όπου στην αρχή, εκείνη, η Σεϊντού, με ηδυπαθές βλέμμα και διακριτική σεξουαλικότητά αποπλανεί την αθώα Αντέλ. Οταν, λοιπόν, η μικρή μπαίνει στον πειρασμό να πέσει, έτσι από περιέργεια, στο κρεβάτι με κάποιο αρσενικό και η Λεά, ο «άντρας» σ’ αυτή τη σχέση, το μαθαίνει, τότε συμβαίνει πανικός: «Φύγε! Εξω από το σπίτι μου. Είσαι πουτάνα! Είσαι τσούλα! Ποτέ να μην σε ξαναδώ!». Συντρίμμια και θρύψαλα η καρδιά και η ψυχούλα της αθώας Αντέλ. Με δάκρυα να τρέχουν στα μωρουδίστικα μαγουλάκια της: «Συγχώρεσέ με. Δεν θα το ξανακάνω. Ποτέ. Σε λατρεύω. Ολόκληρη η ύπαρξή μου είναι αφοσιωμένη σε σένα. Δεν θα το αντέξω. Σε παρακαλώ. Μην με διώχνεις σε εκλιπαρώ». Αυτό που συνέβη με αυτές τις δύο ταινίες -αμφότερες στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα- έγραψε «ηρωική» σελίδα ιστορίας για το Φεστιβάλ των Καννών. Αξέχαστες στιγμές. Οπως περίπου οι παλιοί κομμουνιστές απολάμβαναν το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Αϊζενστάιν. Και όπως τα «κακά παιδιά» της Nouvelle Vague αποθέωναν την ταινία του Ζαν Λικ Γκοντάρ «Με κομμένη την ανάσα». Γιατί όχι λοιπόν; Το σινεμά μπορεί να αφομοιώσει και να ενσωματώσει σκηνές από πορνό. Με τους Αμερικανούς (τον Ντάγκλας και τον Ντέιμον) να είναι πιο διστακτικοί. Ο ένας πάνω στον άλλο.
Τα γλωσσόφιλα να δίνουν και να παίρνουν. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά με τον Ντάγκλας να επιδίδεται στο σπορ της πεολειχίας. Στου Ματ Ντέιμον το «εργαλείο» φυσικά. Αλλά, παιδιά -πληροφόρησαν το κοινό-, εμείς είμαστε στρέιτ, όχι γκέι. Σαν να λένε «ουδεμία σχέση μ’ αυτό το κατώτερο είδος». Αντιθέτως οι δύο Γαλλίδες λεσβίες στη «Ζωή της Αντέλ» είναι εντελώς απελευθερωμένες. Τα κάνουν όλα. Και ο φακός περιγράφει τις λεπτομέρειες εξαντλητικώς. Το ένα αιδοίο κολλημένο σαν στρείδι στο έτερο αιδοίο. Τα πάνω χείλη να εξερευνούν τα κάτω και ταυτόχρονα να δίνει η μία στην άλλη μαζοχιστικά μπατσάκια στα οπίσθια ώστε και στις δύο να φουντώσει ακόμα περισσότερο η φλόγα του πάθους. Εκ της μονομαχίας, όπως ήταν φυσικό, κερδίζουν από τα αποδυτήρια οι δύο λεσβίες made in France. Και σαν περιεχόμενο αλλά και σαν αισθητική. Λογικό. Γιατί είναι μνημειώδης ο αμερικανικός πουριτανισμός, ενώ στην Ευρώπη, και ιδιαιτέρως στη Γαλλία, είναι απόλυτος ο έρωτας και εντελώς ελεύθερος ο πάσης φύσεως αισθησιασμός. Επομένως και με αφορμή την Αντέλ Εξαρχόπουλος αλλά και την καλλιτεχνική πορνογραφία ένα σύνθημα έχω να πω: Ελλάς - Γαλλία συμμαχία!
Πηγή : protothema.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου