Στον αμερικανικό Νότο, την περίοδο της δουλείας, ένας κυνηγός επικηρυγμένων κι ένας μαύρος συνεργάζονται για να απελευθερώσουν τη σκλάβα γυναίκα του δεύτερου, σε ένα συναρπαστικό, ιδιαίτερα βίαιο, διανθισμένο με χιούμορ σπαγκέτι-γουέστερν, που ξεπερνά τα όρια του είδους.
Την αληθινή, φριχτή εικόνα των μαύρων στον αμερικανικό Νότο, στην περίοδο της δουλείας, παρουσιάζει μέσα από τη μορφή του σπαγκέτι-γουέστερν στην ταινία του «Django Unchained», ο Κουέντιν Ταραντίνο. Αντίθετα με τις τελευταίες δυο- τρεις ταινίες του (Grindhouse, Death Proof, «Αδωξοι μπάσταρδη»), όπου η βία και η ωμότητα παρουσιάζονταν συχνά ως αυτοσκοπός, στην ταινία αυτή ο Ταραντίνο χρησιμοποιεί τα δύο αυτά στοιχεία με συγκεκριμένο στόχο, για να δείξει, όπως ανέφερε και ο ίδιος, την πραγματική εικόνα της ζωής και τα βάσανα στα οποία υποβάλλονταν οι μαύροι σκλάβοι στις φυτείες των λευκών αφεντικών τους. Εικόνα που ο Ταραντίνο επενδύει με άφθονο, συχνά μαύρο, χιούμορ. Το στοιχείο αυτό συναντάμε και στα κλασικά σπαγκέτι-γουέστερν, τόσο εκείνα του Σέρτζιο Λεόνε όσο και των άλλων Ιταλών σκηνοθετών, ιδιαίτερα του Σέρτζιο Κορμπούτσι (δημιουργού του πρωτότυπου «Τζάνγκο»), που θαυμάζει ιδιαίτερα ο Ταραντίνο.
Ο Τζάνγκο (Τζέιμι Φοξ) στην ταινία του Ταραντίνο είναι ένας μαύρος δούλος, τον οποίο αγοράζει ο Γερμανός δρ Κινγκ Σουλτζ (Κρίστοφ Γουόλτζ), κυνηγός επικηρυγμένων, για να του προσφέρει στη συνέχεια την ελευθερία του, με τη συμφωνία να τον βοηθήσει στην αναγνώριση και εξόντωση μιας συμμορίας επικηρυγμένων ληστών. Ο Τζάνγκο αποδέχεται την πρόταση του Σουλτζ γιατί ο ίδιος θέλει να αναζητήσει τη γυναίκα του, που έχει πουληθεί σκλάβα σε κάποια φυτεία.
Παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας (2 ώρες και 45 λεπτά), ο Ταραντίνο καταφέρνει να της δώσει γρήγορο ρυθμό και να δημιουργήσει καταστάσεις και ανατροπές που κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Η ταινία αρχίζει κάπως ήρεμα, με τον δρα Σουλτζ να προσπαθεί να αγοράσει τον Τζάνγκο από δύο δουλεμπόρους, αγοραπωλησία που καταλήγει σε μακελειό, από το οποίο δεν λείπει και το μαύρο χιούμορ.
Ο Σουλτζ προτείνει, με ένα απολαυστικό, πάντα ευγενικό, επιτηδευμένο λεξιλόγιο, στους υπόλοιπους σκλάβους δύο επιλογές: είτε να δεχτούν την κατάστασή τους και να επιστρέψουν στη φυτεία είτε να σκοτώσουν και τον δεύτερο, να θάψουν και τους δύο και να εξαφανιστούν.
Το χιούμορ κυριαρχεί σε ολόκληρη την ταινία, ακόμη και στα τελευταία 20 λεπτά, που είναι και τα πιο βίαια, όταν ο Τζάνγκο και ο δρ Σουλτζ φτάνουν στη φυτεία του ψευτοαριστοκράτη Κάλβιν Καντλ (ένας απολαυστικός Λεονάρντο Ντι Κάπριο). Με σκηνές όπου η βία ξεπερνά και τις πιο βίαιες σκηνές των ιταλικών γουέστερν, με τον Ταραντίνο σ' έναν επεισοδιακό ρόλο να σκοτώνεται με τον πιο φρικτό τρόπο, καταφέρνει -παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας (2 ώρες και 45 λεπτά)- να κρατά τον θεατή, κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα, μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Πηγή : enet.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου